Het kabinet-De Jong regeerde in een onstuimige periode. Het waren de jaren van Vietnamdemonstraties, de bezetting van het Maagdenhuis, de Damslapers en een spectaculaire vernieuwing in het politieke landschap (onder andere de oprichting van D’66).

De Tweede Kamer stelde zich ‘activistischer’ op en politieke tegenstellingen werden op de spits gedreven. Onder leiding van de onverstoorbare premier De Jong (KVP) hield het kabinet het – tegen de verwachtingen in – de volle vier jaar uit. De ministers van het conservatief ogende kabinet (KVP, ARP, CHU en VVD) wisten de maatschappelijke onrust het hoofd te bieden. Tegelijkertijd konden kabinet en parlement de roep om inspraak en verandering niet negeren. De invloed van de televisie was niet meer te stuiten en premier De Jong introduceerde de wekelijkse persconferentie.

Het parlement nam sociale wetsvoorstellen aan ter voltooiing van de verzorgingsstaat, bijvoorbeeld de Wet op het minimumloon. Er kwam een vooruitstrevende universitaire bestuurshervorming en een regeling van de echtscheiding en de btw werd ingevoerd. In een tijd van hoogconjunctuur met een krappe arbeidsmarkt en forse loonstijgingen liep de spanning tussen kabinet en Kamer over het loon- en prijsbeleid vaak op.